The Philippines

Taiwan, dat zou de reisbestemming zijn voor Anna, Kristin en mij in het weekend van de 21e. Tenminste dat hadden we voor de 18e besloten - gelukkig zaten we nog niet in een dusdanig stadium dat we tickets gekocht hadden. Die middag hoorde we dat er overstromingen waren in Taiwan vanwege de typhoon Wipha. Dit gaf een totale draai aan onze reisplannen voor dat weekend. Geen Taiwan maar de Filipijnen.

Een dag later waren de tickets geboekt - wow onvoorstelbaar, 2 dagen later al naar de Filipijnen - voor 5 dagen! Maar research naar het land had ik nog niet echt gedaan voor het boeken van de tickets. Filipijnen - die naam alleen al klonk als een grote ontdekking. Nadat ik tijd had gevonden om eens wat research op internet te doen - bleek het toch wel een hele uitdaging te zijn. Nog geen week geleden was er een negatief reisadvies voor Nederlanders, vanwege een communistenleider uit Nederland die verdacht werd van 2 moorden in de Filipijnen. Bovendien werd Manila omschreven als een onveilig reisgebied - en laat dat nou net onze bestemming zijn.

Maar, de ticket waren geboekt - de planning was gemaakt - en het vertrek zou dan ook hoe dan ook plaatsvinden. Sterker nog het vertrek heeft plaatsgevonden, en de terugkomst ook al weer.
Achteraf kan ik dan ook zeggen, dat het een onwijs gave reis was - die goed gedrukt staat in mijn herinnering en ook in deze blog!

Vrijdagavond zijn we aangekomen op het vliegveld van Manila. Vanwege onze last-minute acties zonder reservering van een hotel/hostel of enige andere slaapplek. Op het vliegveld werd ons al snel een goed hotel aangeboden en de pick-up service bracht ons naar het hotel. Vanaf het begin af aan zijn we maar voor 'safe' gegaan - omdat we, als drie westerse meiden, totaal niet wisten wat we konden verwachten... De rit naar het hotel was echt ontzettend indrukwekkend. Het verkeer is chaotisch - dus van links naar rechts, links. Kinderen lopen gewoon tussen de autoweg - wassen auto's om wat geld bij elkaar te sprokkelen en de gebouwen kunnen soms amper een huis genoemd worden. Overal in de straten zag je Jeepney's rijden - het openbaar vervoer in de Filipijnen. De ene wat meer opgepimpt dan de andere, hoe dan ook, gaaf zijn ze zeker!
Mocht je nu je frustraties kwijt willen over het asociale rijgedrag; geen probleem. Achterop elke taxi - jeepney - bus is altijd de tekst terug te vinden 'How is my driving call (phonenumber)..'.

Aangekomen bij het hotel wilde we die avond toch wel even de straat verkennen - maar de tocht was niet langer dan 20 meter. Na het gestaar van allerlei kanten zijn we toch maar de winkel ingedoken. De lonely planet stelde ons die avond gerust, staren is heel normaal - of sterker nog - is een welbekend fenomeen als je een westers uiterlijk hebt. De volgende dag kwamen we daar weer snel achter. Die dag zijn we Manila doorgegaan om allerlei hotspots te zien. Niet dat Manila zoveel hotspots telt - maar het was de moeite waard. Van het Rizal Park, naar St. Augustina, Manila Cathedral, de Pasig River, het Fort, Chinatown, Market 168 en Makati City.
Metro Manila is ontzettend groot en bestaat uit verschillende delen; Makati (het zakengedeelte), Quezon City, Manila, Pasay, Mandaluyong, Caloocan en is gelegen op het meest noordelijke eiland van de Filipijnen - Luzon. De eerste dag zijn we eigenlijk alleen maar door Manila zelf geweest en Makati.

Omdat er in Manila zelf niet ontzettend veel te doen is en we de actieve aanpak willen doen zijn we de volgende dag erop uit getrokken met een tour. Op eigen houtje is het haast onmogelijk om naar de plekken te gaan waar je heen wil - want het openbaar vervoer is slecht - en taxi's kennen ze alleen in Manila. Met de auto kosten het 2 uur voordat we in Pagsanjan waren - de opstapplaats voor het canoen naar de watervallen.

Onderweg heb ik mijn ogen uitgekeken. Onvoorstelbaar hoe de mensen leven. Steden worden aangegeven op de kaart - maar sommige steden lijken eerder een verzameling van heel veel planken bij elkaar. In een klein houten gemaakt 'huisje' woont vaak het hele gezin inclusief opa en oma met aanwezigheid van allerlei dieren - kippen, hond, katten die ook allemaal loslopen rondom het huisje. Veel 'huizen' zijn gebouwd langs de straat en de mensen verkopen alles wat ze hebben aan de weg - mais, allerlei soorten fruit, brood wat ze bakken, etc. In de hoop dat de wat rijkere mensen stoppen en een aankoop doen. Kinderen lopen en spelen langs de wegen - ZO dichtbij de weg - dat het levensgevaarlijk is. Je zou bijna verdrietig worden als je deze omschrijving leest - maar het tegenovergestelde is waar van wat je ziet daar. Ze lijken heel gelukkig te zijn, je hoort ze niet klagen, je ziet ze lachen, en kinderen spelen vrolijk rond. De pret lijkt nog groter te worden als het regent - wanneer iedereen lekker in het water loopt te dabberen!

Helaas kan ik jullie enkel een omschrijving geven van dit. Graag had ik het op beeld gehad - en niet alleen in mijn geheugen, maar ik kon het echt niet over mijn hart verkrijgen om een foto te maken van hoe het leven geleefd wordt.

Natuurlijk zit er ook veel verschillen tussen de manier van leven. Er zijn ook rijkere wijken/steden - waar wel degelijk muren te vinden zijn in een huis. Maar vergelijkbaar met het standaard in Nederland of een ander Europees land is het zeker niet.

Twee uur later kwamen we aan bij de plek van bestemming. Kanoend zijn we naar de watervallen van Pagsanjan gegaan. De toch alleen al was een hele ervaring. Natuur zoals op de mooiste natuurfoto's. Peddelend over de Bumungan-rivier dwars door het tropisch regenwoud vol met groene flora en fauna waren we 30 minuten later aangekomen bij de waterval van Pagsanjan. Met een vlot zijn we onder de watervallen door gevaren - het leek wel strom op zee!
Helemaal doorweekt zijn we weer teruggekeerd door het tropisch regenwoud waar we weer kennis maakte met een de Filipijnse manier van leven; kinderen die in het riviertjes spelen, en moeders die de kleren wassen in hetzelfde riviertje. Tevens is dit riviertje de set van de film 'Apocalypse Now'.

Die middag hadden we een deal gemaakt met de 'driver'. Kristin, Anna en ik wilde namelijk wat zuidelijker gaan van het eiland en niet telkens alles vanuit Manila doen. De driver heeft een bod gedaan om ons overal heen te brengen waar we wilde en ons die woensdag af te zetten op het vliegveld tegen een vooraf bepaald bedrag. Dat bedrag (inclusief een excursie die we wilde doen) was nog lager dan het bedrag van de excursie georganiseerd vanuit het hotel. De keus was dus in notime gemaakt. Eigenlijk begonnen we al als Filipijners te gedragen en zelf mee te spelen met de corruptie. Met alle vertrouwen hebben we de afspraak gemaakt dat wij de volgende dag om 6 uur 's ochtends klaar zouden staan op een afgesproken plaats.

Slaperig uit het hotel liepen we de straat op en werd ik geconfronteerd met arme leven van de Filipijnen (opnieuw). Een gezin, vader - moeder en twee jonge kindjes, lagen op een karton te slapen op de stoeprand. Niets hadden ze - alleen een karton om op te liggen. Voor ons is dit heel apart- maar in Manila is het een normaal verschijnsel. Na een keer diep te slikken liepen we door naar de afgesproken plek. Voor ons een nieuwe excursie op de planning; een actieve vulkaan - the Taal Vulcano. Wederom een lange rit met de auto - een tocht met de boot over het meer en op naar de vulkaan. Eenmaal boven aangekomen, zijn we naar de top gelopen om de 'binnenkant' van de vulkaan te zien. Er was duidelijk te zien dat deze vulkaan nog actief was. Rook uit de grond en van boven zag je het water koken. Echt bizar - zo'n natuurverschijnsel. Niet alleen was het verschijnsel te zien - voelbaar was het ook toen we een andere heuvel opliepen. Warmte kwam uit de grond en oude lava van de vorige uitbarsting (1986) lag nog op de grond.

Vanuit het bezoek aan de vulkaan zijn we doorgereden naar Batangas om naar het strand te gaan. Helaas niet de White beaches zoals de bekende verhalen van de Filipijnen, maar toch water, strand en zon. Die nacht wilde we eens op zijn top van de natuur genieten en zijn we in een hutje buiten gaan slapen. Om ons te wapenen tegen de malariamuggen hebben we ons volgesmeerd met citroengeur en de pillen achter de kiezen. Na de nachtrust hebben we gebruik gemaakt van het strand en zijn we gaan snorkelen in de zee.

Uitchecken en weer opweg naar het volgende plekje. Het leek zo ongeveer wel dat we elke nacht ergens anders sliepen - maar dat was de enige manier om veel te kunnen zien van het eiland. Het volgende en ook laatste plekje van onze trip was Las Pinas. De laatste avond hebben we een typische filipijnse maaltijd genuttigd inclusief de verslavende filipijnse toetjes Buko Pie and Cassava Cake. 5 dagen in de Filipijnen - voorbij gevlogen. Voor het wisten zaten we alweer op het vliegveld terug naar onze studie in Hong Kong.

Mocht je nieuwsgierig gemaakt zijn - of twijfel je nog of je volgende vakantiebestemming de Filipijnen is - ik heb wat meer foto's staan op mijn fotosite: www.flickr.com/photos/marion_heijmans

Knuffel!

Shenzhen - Birthdayparty - High Table Dinner

Er is sprake van grote vertraging op mijn blog..
Mijn blog bleef hangen bij 15 September;

Shenzhen
Zover is Shenzhen nog niet eens van Hong Kong vandaan - om precies te zijn 45 minuten bij de trein/metro. Je stapt uit op grondgebied van Hong Kong, loopt het station door en bent na een aantal meter in het niemandsland. Door de douane controle en voila je bent in China. Makkelijk eigenlijk - en voor degene die stempels sparen in het paspoort - ook een aanrader.

Maar Shenzhen. Shenzhen staat bekend om zijn goedkope kleren - the place to shop. Dat was dan ook onze hoofddoel om daar ons gezicht te laten zien. Ik had immers een jurk nodig voor mijn High Table Dinner. Samen met Shari (exchange ook van de UvA) hebben we aardig wat rondgeslingerd daaro tussen de kleren. Maar Chinezen zijn klein en hebben amper heupen - dus het was niet de makkelijkste taak om daar te shoppen voor wij als Nederlanders.

Zodra we in Shenzhen waren was het al snel het welbekende spelletje; zoek de verschillen. Het eerste verschil was makkelijk een duidelijk; (bijna) niemand spreekt engels. Handen in de haren is een welbekend tafereel als toerist zijnde daar. Het tweede verschil was ook niet ver te zoeken; iedereen rijdt rechts - geen engelse invloeden dus. Over engelsen gesproken, voor engelsen en amerikanen is het 3x zo moeilijk om China in te komen. Enige vorm van discriminatie kan het wel genoemd worden. Engelsen en Amerikanen kunnen niet de Visa aan de kassa kopen daar, kunnen nooit een multiple-entry krijgen en betalen voor een double-entry zelfs meer dan andere voor een multiple-entry. Ongelofelijk!
Maar ik dwaal af - weer even terugkomend op de verschillen. Het derde verschil is moeilijker beschrijfbaar. Shenzhen is veel minder internationaal - weinig is in engels geschreven, en meer Chinese invloeden zie je overal terugkomen. Het zag er allemaal aardig wat lokaler uit! Dat maakte het gaaf - maar vooral anders van Hong Kong.
De missie was geslaagd - de High Table Dinner dress gekocht - en aardig wat rondgehangen in de straten van Shenzhen!

Birtdayparty
Maandag 17 september was Roland jarig. Verjaardagsfeestjes zijn hier groot en gezellig en wordt hier ook uitgebreidt gevierd onder exchanges. Roland had allerlei bekende uitgekondigd (en die weer bekende van die bekende en weer daarvan bekende en nog meer bekende) om samen te eten. Met al deze bekende van bekende, oftewel alle bekende, zijn we beland in een westers restaurant. Aangenaam na aardig wat rijstkorreltjes de laatste maand gezien te hebben. Het was super gezellig - met lang zal hij leven in de gloria!

De High-Table Dinner in Starr Hall

Zoals de naam al doet vermoeden is het niet zomaar één van de honderd dingen die in Starr Hall te doen is. Het is een 'serieuze' happening in dit studentenleven. Je kan niet zomaar aan komen zetten met je 'ouwe sloffie'. Er zijn regels; mannen in pak - vrouwen in een jurk. Sterker nog er is een lijstje wat wel en niet mag qua kleding. Voor vrouwen geen open schoenen, voor mannen nette schoenen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ontsnappen hieran, dat kan zomaar niet. Alleen met een wel beargumenteerde brief aan de organisatoren kun je ontkomen aan deze verplichting.

Nu klinkt het allemaal heel erg streng en borrelt de anti-High-Table-Dinner bij jullie misschien naar boven. Het tegendeel bij mij was waar - ik wilde wel eens zien hoe het er daar aan toe ging. En achteraf kan ik zeggen dat ik me zeer geamuseerd heb.

Alles speelde zich af in het studentenrestaurant langs Starr Hall. Helaas was de uitstraling van het studentenrestaurant niet van hetzelfde niveau als de dressed up level. Maar dat mocht de pret niet drukken. De presentatie (die overigens verzorgd werd door mijn Roommate) had aardig wat weg van het Songfestival. Hier en daar wat ingestudeerd en onnaturel, maar wel in het Engels. Op het moment dat de Warden binnenkwam kreeg ik het idee dat de Warden gelijkwaardig is aan de Koningin - iedereen staand en met mond gesloten graag!
Bij zo'n happening hoort natuurlijk een gezang, om het NOG officieler te maken. Daar kwam die dan, voor mij de eerste keer dat ik hem hoorde, de Hall Song. Wie weet volgt de Songtekst binnenkort op Internet ;)..
Tijdens het eten kon de gezelligheid losbarsten - maar met mate - want de volume moest in bedwang gehouden worden. Het is immers een serieuze happening.

Jullie wil ik toch niet onthouden van de beste vergelijking met de High Table Dinner. Misschien niet de meest voor de hand liggende, maar zeker de meest kloppende; het diner met de professoren en de tovenaarsleerlingen in Harry Potter.
Dus zo ver in de fantasie hoef je nog niet te graven bij Harry Potter - fragmenten zijn op de HKU gewoon in real life terug te vinden!

Kus,
Marion

Lectures mixed with 19/F Orientation

*Zucht* Joechei - ik heb een momentje gevonden een weer een blog te kunnen posten!
Inmiddels zijn er al weer 2 weken voorbij gevlogen en zit ik midden in het Hong Kongse studentenleven.

Zoals vele van jullie waarschijnlijk wel weten studeer ik nu aan de HKU/University of Hong Kong. Dit is de oudste universiteit van Hong Kong en ook de universiteit waar je binnen Hong Kong het moeilijkst binnenkomt.

Al meteen de eerste colleges werd ik omsingeld door allerlei essay's, tutorials, homework, assignments, mid-term exams and final exams die op het programma staan. Wowie even heb ik het idee dat ik niet op de Universiteit zit, aangezien ik in Amsterdam de Universiteit altijd associeerden met vrijheid. Je wordt zo van de ene college naar de andere college geslingerd - en je pauze breng je eigenlijk altijd door bij Starbuck(lees; de sociale meetingsplek van exchanges). Mocht je moe zijn, dan breng je een bezoekje aan de Bieb - nee niet om op te zoeken hoe je het snelst in slaap kan vallen - maar gewoon om in een bank in slaap te vallen; dit is een 'gewoonte' bij locale studenten. Sommige nemen overigens hun kussen van thuis mee voor het slaapuurtje in de Bieb...

De eerste twee weken stond enigzins in het teken van 'ienemienemutten'. De HKU heeft twee weken een Add and Drop off period - dit houdt in dat je allerlei vakken van volgen de eerste twee weken en vervolgens je beslissing moet maken welke vakken je houdt en welke je van je lijst gooit. Na wat gepieker en gepijns over mijn vakken ben ik tot de volgende vakken gekomen: Games and Decisions, Asian Financial Institutions, Insurance: Theory and Practice, Economic Development of China en Putonghua for foreign learners (taalcursus Manderijn).
Het cijfersysteem is hier erg competatief gericht. Er bestaat namelijk; A, B, C, D and F. Als je een A, B, C, of D hebt - dan heb je het vak gehaald - maar een F is Fail. Of je een A, B, C, of D krijgt hangt af van de andere studenten. Het is namelijk niet zo dat je een bepaald % goed hebt dat je een A, B etc. hebt. Nee, ze maken een curve en de beste studenten krijgen A, de iets minder beste een B etc... Dus de concurrentiestrijd is wel lichtelijk aanwezig hier (onder de locals)..

De avonduren werden gevuld door mijn Floor/Unit Orientation.
Soms voelt het als een integratiecursus - maar dan een gezellige en gave integratiecursus. Op mijn verdieping (19/F) ben ik namelijk de enige exchange. Ik mag van geluk spreken als ik verhalen hoor van andere exchanges over de Floormates. Mijn Floor en mijn Unit (18/F -jongens verdieping- en 19/F- meisjes verdieping) is echt geweldig! Behalve dat ik echt totaal niets versta van het Kantonees begin ik me soms wel een beetje een local te voelen. In het begin kon ik mezelf nog wel een echte toerist noemen; ik immiteerde alle Chinese gewoontes van mijn Floor/Unitmates en kreeg allerlei beschrijvende uitleggen. Maar nu ben ik aardig up-to-date met alle gebruiken in Hong Kong en wordt zelfs al een master in 'met stokjes eten'. De eerste Chinese uitspraken (ode aan mijn Chinese taalcursus en Roommate) en Chinese tekens staan al in mijn hoofd gegrift....

BBQ op het strand, Westers koken, Room visit, Unit Dinner, Hot Pot en Breakfast @ 6 AM in een restaurant waren toch wel de hoogtepunten. Voor ik aan de orientatie begon had ik niet verwacht dat ik daadwerkelijk iedereens naam kon onthouden, ook al bestaat er voor ieder een engelse naam, en al helemaal niet dat ik ze kon koppelen aan de gezichten. Ik bedoel in westers gedachtes lijken toch alle Chinese kopjes op elkaar. Maar ja, het is me gelukt - en het wordt steeds makkelijker ook nog. Nog sterker - ik kan al enigzinds aan Chinezen zien of ze uit China komen of uit Hong Kong. Het grappige is eigenlijk dat Chinezen hetzelfde omgekeerde denken; alle westerse mensen lijken op elkaar. En toch, kleurenblind zijn ze zeker niet.

Tussen de colleges en hall orientatie heb ik ook nog Hong Kong met exchanges kunnen verkennen. Afgelopen zondag had ik een tour waarbij we de Bird Market bezochten, Westland park, de Sik Sik Yueng Wong Sim en de Chi Lin Nunnery Tempel. Stiekem toch weer een dag de toerist uitgehangen. Al een aantal keer had ik de Yueng Wong Sim Tempel (Grote Gele God) op de reisprogramma's gezien - en vanaf toen wist ik dat dit één van mijn lievelingstempels ging worden. Het moment dat je daar binnenstapt - stap je ook echt een andere cultuur binnen:
Iedereen komt hier om antwoorden te vragen aan de god - en wel op een hele bijzonder manier. Wierrookstokjes worden aangestoken (min. 3; 1 voor de god van de hemel, 2 voor de god van de aarde, 3 voor nog een andere god) en worden neergezet in een grote bak. Snik, na 2 minuten gaan je stukjes de prullenbak- want de bak is vol en worden door medewerkers geleegd. Maar mijn vreugde kon, ondanks het weggooien van mijn stokjes, niet wachten want nu was 'het' grote moment. Om je vraag te beantwoorden neem je een bak met sticks - elke stick is genummerd van 1 tot en met 99 en elk nummer staat voor een 'antwoord'. Je start te schudden met het bakje, schudt, schudt en schudt totdat er 1 stokje uitvalt en dat is jouw nummer! Mijn nummer was 9 :).. Met dat nummer ga je naar een fortuneteller die verteld je precies wat het nummer in houdt! Echt hilarisch en een aanrader om te doen... Dus mocht ik je nieuwsgierigheid gewekt hebben - misschien zijn er ook wel doe-het-zelf pakketjes in Nederland ;)


Tada, hier is de foto dan - het rode broekje van Intree - mede mogelijk gemaakt door Kees Jan, Maartje, Dirk en Mark ;)...

Trouwens Fem, Joost en Dirk zelfs in Hong Kong bestaat de 'grote' maar zeker ook de 'kleine' bus. Het gebruikelijke woord voor 'kleine' bus is hier echt Minibus. Maar voor je minibus heb je wel een kleine chinese les nodig - want STOP verstaan ze niet..

Na wat kleine voorproefjes van het uitgaansleven in Hong Kong, heb ik gisteren toch echt de grote aanpak gevolgd en ben gaan het uitgaansleven gaan verkennen in Lan Kwai Fong - HET uitgaansfabriekstraatje in Hong Kong. Uitgaan in Hong Kong is duur - je betaalt al snel 6 euro voor een cola - maar niet als je aan 3 voorwaarden voordoet;
1. Je gaat op donderdagavond uit
2. Je gaat naar Lan Kwai Fong
3. Je bent een Lady

Want hier bestaat Ladies Night - emancipatie op zijn extreemst!
Het uitgaan was echt ZOEPA en kan zeker tippen aan het Amsterdamse uitgaansleven. Hup de de lift naar de (zoveel)ste verdieping en daar sta je midden in de Club. Een overvloed aan exchanges dus ineens ontzettend veel mensen die je kent - gezelligheid met een zachte G ;)....

Op naar mijn volgende ervaringen morgen naar Shenzhen - de eerste keer mijn voeten zetten op de Chinese aardbodem. I can't wait!

Thanks voor jullie lieve berichtjes!

Kus!

De Toerist Uithangen..

Eén week in Hong Kong voelt al bijna als wonen in Hong Kong. Inmiddels heb ik al zoveel dingen gedaan en gezien dat het lijkt alsof ik er al veel langer ben. Maar er zijn nog honderden dingen op mijn verlanglijstje - dus vermaken de andere weken doe ik me ook zeker wel!

Eerder heb ik Hong Kong al omschreven als een bizarre stad - maar wat moet je je dan precies voorstellen bij bizar. Als je hier rondloopt zul je zelf de invulling wel kunnen geven aan dit woord. Het liefst zou ik het jullie allemaal willen laten zien - maar foto's zijn momentopnames en vliegtickets naar Hong Kong zijn niet gratis. Dus ik ga toch een poging doen het te omschrijven met wat hulp van beeldmateriaal.
Het moment dat ik van het vliegveld Hong Kong binnen reed waren het vooral veel bergen en hier en daar wat uit de grond gestampte flats. De flats zijn niet de flats zoals wij ze kennen, ze zijn minstens 3 keer zo hoog en zien er wat vervallen uit. Eenmaal in de stad aangekomen is het druk en hectisch. Zoveel flats dicht bij elkaar en winkels, markten, maar vooral veel mensen!

Soms heb je gewoon het idee dat je in 1 dag in meer dan 4 landen ben geweest, terwijl je je voeten niet buiten de Hong Kongse grens gezet hebt. Om maar een voorbeeld te noemen; vrijdag - ik stond 's ochtend op om naar Cheung Chau te gaan. Cheung Chau is 1 van de kleine eilanden van Hong Kong. Onderweg in de bus kom ik langs wat oude vervallen gebouwen en krijg ik het gevoel dat ik me in een stad in een armoedig land bevind. Nog geen 5 minuten later passeer ik de hoogste wolkenkrabber van Hong Kong. Mooi glanzend dat de ramen zijn - zit ik dan toch in een wereldstad? De ferry brengt me vervolgens in 35 minuten naar Cheung Chau en een klim tot de top brengt me in de 'bergen'. Na een slang daar gezien te hebben, die je overigens niet vaak in Hong Kong ziet, besef ik weer eens hoe divers Hong Kong is. Dan nog niet eens te spreken over het westerse wat Hong Kong heeft, want ook MacDonalds en populaire winkels van het Westen zijn hier gemakkelijk te ontdekken. Ondanks het westerse wat hier en daar terug te vinden is in de stad blijft het 'Chinese' overheersen. Want hup van de MacDonalds stap je zo 2 straten verderop weer een tempel binnen. Ongelofelijk.

Niet alleen naar Cheung Chau ben ik geweest, ik heb flink de toerist uitgehangen deze week. Donderdag ben ik met Krit, Jenny, Anna, Kristin, Van, Edda en Joke naar Macau geweest. De aanleiding van deze trip was de activering van de studentenvisa van Joke. Voor de activering moest zij het land in en uit. Dus hebben we er een dagje Macau van gemaakt. Macau wordt gezien als Las Vegas van China. Nou moet ik zeggen dat ik nooit in Las Vegas ben geweest, dus ik geen vergelijkingsmateriaal heb - maar door andere die er wel zijn geweest is deze stelling bevestigd. Als je het ferrystation uitloopt heb je het idee dat je in klein Hong Kong loopt met heel veel europese namaak. Tot 1999 was Macau bezit van de Portugezen - dus alle straatnamen zijn ook in het portugees. Veel westerse imitaties zijn hier dus te vinden: het Collosseum uit Rome, veel hotels van Las Vegas, namaak vulkanen.

Maar terugkomend op Las Vegas. Als Las Vegas ergens om bekend staat is het zijn het de casino's en de enorme verlichten gebouwen. En als Macau ergens om bekend staat zijn het ook de casino's en de enorme verlichten gebouwen. Zeker als je 's avonds daar bent zijn de overeenkomsten heel makkelijk te vinden. Alleen in Macau is het toegestaan om te gokken, in China is het illegaal. Nouja, er is 1 manier om legaal te gokken in China en dat zijn de paardraces. Geen wonder dat deze ontzettend populaire zijn in China en met name in Hong Kong.

Ook zondag stond in het teken van 'toerist zijn'. De Internationale afdeling van de faculteit organiseerde een Tour door Hong Kong Island. Na een traditioneel Hong Kongs onbijt, pineapple bun en egg tart, zijn we naar Aberdeen geweest om eens in een Sampan (Chinees bootje) een tochtje over het water te hebben. De volgende stop was het strand; Repulse Bay. Na wat gesnuffel en gerust vertrok de bus naar Stanley Market en Murray House. De naam Stanley market zegt het zelf al - een markt - met name voor kleren en sierraden. Het Murray House is een historisch koloniaal gebouw - maar hoe kan het ook anders - nu omgebouwd tot een toeristische plek om te eten. De dag eindigde in het Museum van de Waterbescherming. Zondagavond was voor mij de eerste avond van even rust en bijkomen van alle indrukken. Ben heel eventjes een bezoekje gaan brengen aan de 16e verdieping - waar wat andere exchanges aan het chillen waren...

Het hoofdstuk 'de toerist uithangen' blijft natuurlijk deze 4 maanden wel doorgaan - maar in iets mindere maten. Want vandaag is de dag aangebroken dat de colleges beginnen. De eerste twee weken kennen ze hier een Add en Drop off period, dus het snuffelen in de vakken kan beginnen!

Knuffel!