De terugkomst blues

Na ruim twee maanden in Argentinië en Chili rondgereisd te hebben merk ik dat de reiskriebels bij terugkomst in Amsterdam om me heen blijven hangen. Duidelijk, de symptomen van de ‘terugkomst blues’. Om in de reissferen te blijven bekijk ik met een kopje koffie vanuit mijn vensterbankraam opnieuw mijn foto’s van mijn reis. Nog geen tien minuten later loopt de zoveelste toerist langs en vraagt: “Mag ik van jou zo een foto maken?” Op dat moment realiseer ik me dat ik zelf sinds kort in een UNESCO-erfgoed woon en dus toerist in eigen stad kan worden.

Marion se enamoró de Argentina...

Mijn aankomst in Buenos Aires maakt het cirkeltje weer rond en mijn reis compleet. Tevens doet me dit mij ook beseffen dat het aftellen inmiddels op één vinger kan plaatsvinden...

Na twee weken Chili was het weer tijd om mijn reisbijbel van Argentinië onder uit mijn backpack te pakken, voor mijn laatste weekje Argentinië. De meeste markeringen waren inmiddels allemaal voorzien van mijn bezoek, op uitzondering van Valle de la Luna en La Difunta Correa. Gezien het feit dat beide bezienswaardigheden San Juan als uitvalbasis hadden en het ook nog eens op de route naar Salta lag was mijn conclusie snel getrokken; hier moest en zou ik een korte stop maken. Dus zo gezegd, zo gedaan; maandagavond kwam ik in San Juan aan.

Gedurende mijn eerste maand van mijn reis was mij al meerdere malen opgevallen dat enkele volle flessen de berm vulden. De eerste keer dacht ik dat het zwervend afval was, de tweede keer begon ik te twijfelen en bij de derde en vierde keer kwamen er vraagtekens opspelen en dus probeerde ik deze te beantwoorden. Het onderzoek richte zich tot één van mijn tourguides. Enigzins verbaasd dat Elise en ik hier nog niet eerder van gehoord hadden begon hij te vertellen: 'In de tijd van de burgeroorlog in Argentinië vonden grote veldslagen plaats, waarbij de overwinners op een wrede manier wraak namen op de burgerbevolking. Ook het dorp van Deolinda werd ingenomen door vijandige troepen, voorraden werden ingenomen en Baudillo Bustos (de echtgenote van Deolinda) werd ingelijfd. Deolinda's vooruitzicht dat ze vroeg of laat de verplichte concubine zou zijn van de commandant van de troepen stond haar tegen en deed haar besluiten te vluchten. Het risico om met haar kind door de woestijn te trekken nam ze voor lief. Alles liever dan haar man ontrouw te zijn. Zo starte de vlucht in de woestijn, enkel met één fles water. In de bergen dwaalden ze af en al snel bleek één fles water veel te weinig te zijn. En water was schaars, zeker in de woestijn. De zoektocht eindigde voor Deolinda in ´Vallecito´ waar ze uitgeput op de grond viel en haar kind aan haar borst drukte om het te voeden. De achterhoede van het leger vond haar met het kind levend, drinkend aan de borst. Vanaf dat moment heeft Deolinda geschiedenis geschreven voor haar volk, dubbel bewijs voor de liefde.
Ondanks de kerk sceptisch tegenover het verhaal staat en Deolinda nooit als heilige is aangemerkt leeft dit verhaal van innige liefde en trouw hier in Argentinië meer dan je je ooit zou kunnen voorstellen. Dit Argentijnse bedevaartsoord is wonderbaarlijk. Honderden, duizenden of misschien zelfs miljoenen automobilisten, reizigers, motorrijders of andere geïnteresseerden bezoeken jaarlijks dit oord om te smeken voor mirakels of om haar te bedanken voor het verwezenlijken van de gevraagde mirakels. Haar huidige graf is tegenwoordig dan ook omgeven door talloze huisjes, vlaggen, waterflessen, auto-onderdelen, nummerborden, rijbewijzen en beeldjes. Allemaal met dezelfde boodschap; 'Gracias Difunta Correa'.

Na deze adembenemende stop vervolgt de route naar Valle de la Luna. Na San Augustin Valle Fértil te passeren volgt er een achtbaantochtje (lees: hobbelende wegen inclusief kriebels in de buik) die leidt naar Parque Natural de Inchigualasto. In de volksmond beter bekend als Valle de la Luna of simpelweg maanvallei op z'n Nederlands. Op het moment dat ik het park binnen kwam wist ik al meteen dat het de maan-look-a-like (lees: Valle de la Luna) uit San Pedro ging overtreffen. Een gigantische oppervlakte aan rauwe en pure natuur(verschijnselen). Nog eens te bedenken dat ruim 236 miljoen jaar geleden hier, op de plek waar ik nu sta, dinosauriërs hebben rondgelopen. Geen wonder dat dit immense park onderdeel is van de UNESCO-lijst. In ruim drie uur zijn we het park doorgereden en heeft de gids ons voorzien van informatie. Informatie in het Spaans die nogal technisch van aard was, dus helaas ben ik jullie ook deze achtergrond schuldig...

Na mijn reis op de 'maan' vertrok die avond mijn bus alweer, richting Salta la Linde. Ondanks ik dit stadje al aardig op mijn duimpje kende probeerde ik het toch voor mezelf uitdagend te houden door ditmaal een ander hostel te boeken. Ditmaal omgeven door Argentijnen en uitgaanskroegjes. Meteen de eerste avond heb ik van de live-music om de hoek gebruik gemaakt en ben ik met Nico Balcarce ingegaan. Een avond met een overvloed aan Argentijnse toontjes.

Vrijdag was het zover, zoutvlaktedag. De route naar het zout was vertrouwd; de pass naar San Pedro heeft mij namelijk al een tipje van de sluier gegeven. In tegenstelling tot de andere busrit kregen we ditmaal een uitgebreide voorlichting over 'hoe-voorbereid-de-hoogte-in', inclusief een promotiepraatje over kauwgom, water en cocabladeren. Volgens mij had dit eerder met de verslaving van de gids te maken dan met pure noodzaak. Om toch de spirit van deze gids mee te krijgen stopte ik de eerste cocabladeren in mijn mond. Het was mij wel duidelijk, over smaak valt te twisten. Tien minuten hield ik het vol; ik geef de voorkeur aan de kauwgom en het water! In mijn inbeelding had ik deze vlakte al enkele malen voor me gezien, maar nu was het moment het toch echt daar dat ik mijn ogen kon openen zonder teleurstelling. Het blijft bijzonder om je eerste stap op de zoutvlakte te zetten. Oké, in vergelijking met Uyuni is dit slechts een voorproefje...maar dat mocht mijn pret op dit moment niet drukken. Na ruim een half uur met de bijl, het zout en de camera gespeeld te hebben wuifde de gids alweer dat het 'speeluurtje' er op zat. Op naar het tochtje door de zeven-kleuren-berg.

Het plan om zaterdag of zondag weer richting Buenos Aires te vertrekken moest ik opgeven toen mijn (amandel)ontsteking toch iets erger bleek te zijn dan gedacht. Google vertelde mij dat de ontstekingen meestal vanzelf overgaan binnen enkele dagen, zonder enige medicatie. Dus wachte ik af. Maar toen mijn oor dicht bleef na de hoogte in te zijn geweest, spreken moeilijk werd en de pijn toenam werd ik door het hostel toch overgehaald het ziekenhuis te bezoeken. Met in het achterhoofd dat ik binnen vijf dagen ook mijn vlucht had, was dat inderdaad misschien niet zo gek gedacht. Om de taalbarriére geen rol te laten spelen ging Nicolas (uit het hostel) gelukkig mee, bepakt met zijn Engels-Spaans woordenbook. De diagnose was snel gesteld en binnen no-time stond ik met een injectie en enkele (medicijn)voorschriften weer buiten. Maar mijn vertrek uit Salta zou uitgesteld moeten worden, aangezien de specialist maandag zou moeten besluiten of ik donderdag zou mogen vliegen... Een dagje meer, een dagje meer in Salta. Opnieuw. Maar een dagje meer in Salta voor mij was alles behalve een straf!

Mijn laatste dag in Buenos Aires. Even heb ik tijdens het ontbijt een flash-back naar mijn eerste ochtend in Buenos Aires. Nog vers staat in mijn oren dat Elise vertelde: "O, ik hoop dat ze die soort pasta hebben bij het ontbijt. Echt zo lekker!". Haar woorden spraken over dulce de leche. De zoetige verslaving van elke Argentijn. Hoe moet ik het omschrijven? Als chocoladepasta met caramel of heeft het meer iets weg van Speculoos. In ieder geval een ingrediënt wat niet mag ontbreken bij het Argentijnse ontbijt. Ruim twee maanden verder kan ik zeggen dat een zoektocht naar dulce de leche hier een piece-of-cake is. Letterlijk en figuurlijk. Ontwijken lijkt moeilijker dan er naar te reiken. Zo gek kun je het niet bedenken of de dulce de leche is er onderdeel van; taarten, ijs, koffie, koekjes, ontbijt. Dus op het moment dat ik zo mijn backpack ga klaarmaken voor mijn vlucht weet ik zeker dat er één souvenier niet moet ontbreken; een vertrouwd potje dulce de leche...!

Un beso grande y nos vemos en Holanda!