Argentijnse verslaving, walvissen en wijn...

Al in de eerste week was het voor mij duidelijk in Argentinië dat niet enkel de wijn en tango zeer typisch voor Argentinië is. Ook de ´mate´ speelt een belangrijke rol in het leven van Argentijnen. Mate? In plaats van google probeer ik je nu het antwoord te geven op de vraagtekens die jij misschien bij dit woord hebt. Mate is dé Argentijnse nationale drank (a.k.a.: dé Argentijnse verslaving). Neem een matecito (speciale beker), vul deze met yerba (kruidige bladeren) en heet water (uit een grote thermoskan) en stop er een bombilla (speciaal rietje) in. Et voíla, een ware mate. Zoals er in koffie cafeïne zit, zit er in mate mateïne; de ingrediënt voor een mogelijke verslaving.

Onze ware ontmoeting met de mate heeft twee weken geduurd. Of eigenlijk, ik geloof eerder dat Elise en ik het twee weken hebben uitgesteld. Totdat wij afgelopen busreis -van El Calafate naar Puerto Madryn- al aan het begin van onze vierentwintig uur durende rit door de chauffeurs werden uitgenodigd een matte te komen drinken voorin, met fantastische uitzicht over de weg. De mate smaakte goed; maar ik geloof niet dat je mij over een maand ook hier ziet rondlopen met de mate in mijn linkerarm en de thermoskan water onder de andere...

Onze aankomst in Puerto Madryn leek in eerste instantie niet op de bestemming die de Lonely Planet ons beloofd had. Bars, gezelligheid en een casino waren beloofd hier niet te ontbreken, maar toen wij aankwamen bij de bus terminal leken enkel zandweggetjes en wat dorpshuisjes ons te verwelkomen. Is dit wel onze bestemming? Eenmaal de busterminal doorgelopen volgde het antwoord; een ´verborgen´ stad aan de achterzijde.

In het oorspronkelijk plan was Puerto Madryn niet gekwalificeerd, maar plannen zijn er om te wijzigen. Route 40 bleek wegens winterweersomstandigheden in het zuiden voor bussen gesloten, dus een stop in Puerto Madryn werd ineens ontzettend logisch. Aangezien Elise en ik nogal een strak reisschema hebben was er een opoffering nodig; Bariloche wordt ingeruild voor de walvissen in Puerto Madryn. Achteraf alles behalve een verkeerde beslissing.

De woensdag dat we in Puerto Madryn aankwamen zijn Elise en ik ´s avonds meteen op walvissentocht gegaan. Een mooi plekje, inclusief rock shags (lees: vogels die ver ver weg familie zijn van de pinguin) en zeeleeuwen, waar de zonsondergang nog een extra impressie gaf aan het uitzicht. Helaas, zonder walvis als resultaat. Maar goed, als walvisspotters -totaal zonder enige ervaring overigens ;)- hielden wij onze ogen open op de terugreis. Et voila, onze eerste walvis op de route terug...

De volgende dag zouden Mizael (Mexico), Ali, Cameron en Bruno (Engeland) ons weer in het hostel treffen om mee op de grote tocht te gaan. Omdat iedereen na die tocht weer over Argentinië zou uitspreiden, was de avond ervoor gereserveerd voor het nachtleven van Puerto Madryn. Nou ´nachtleven´, zoveel keus was er niet, maar dat maakte het niet minder gezellig.
De volgende ochtend besloten we om budgetredenen het heft in eigen hand te nemen en zelfstandig richting Puerto Pyramids af te reizen. Ook Nico (Argentinië) had zich inmiddels bij ons gezelschap aangesloten. Er was geen betere manier om de walvissen van dichtbij te zien dan vanaf de boot. Een nieuw teamadventure waar wij ware lucky bastards bleken te zijn; de walvissen vonden het nogal gezellig met ons en ze vermaakte zich aardig door enkele keren onder de boot door te zwemmen. Dankje trouwens voor mijn beslagen camera-lens, mister Walvis!

Van de walvissen naar de voetbal, naar de de wijn- van een stadje naar een stad; de volgende bestemming is Mendoza. De eerste dag in Mendoza stond in het teken van voetbal. Tot dusver kwamen de voetbaluitslagen wel bij ons aan, maar het supporten bleef nog enigzins uit. Om in de echte Argentijnse voetbalsferen te komen hebben Elise en ik ons in een lokaal café tussen de menigte gevoegd. ¨Goooooooaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal´! Het feest brak pas echt los na de wedstrijd. Zelfs had ik even het idee dat de wereldcup al weggeven; toeterende auto´s met tientallen vlaggen en een enorme groep mensen die vol vreugde tien keer de straat op en neer loopt inclusief trommels, vuurwerk enzovoort.


Mendoza, wijn. Wijn, mendoza. In Maipu is onze kennis over wijn produceren en wijn consumeren op de proef gesteld. Letterlijk en figuurlijk. Mede dankzij de Fransen en de Spanjaarden kunnen de Argentijnen nu volop genieten van binnenlandse wijn. Niet onlogisch, dat de wijngaarden en de wijnbedrijfjes enigzins een Europese tint verbergen.


Van Mendoza naar de Andesgebergte is de afstand slechts minimaal, tenminste als ik het vergelijk met de duizenden kilometers die inmiddels al door ons hier zijn afgelegd. Om die reden besloten we de volgende dag de bergen in te gaan. De Alta Mantana-route (route 7) gaf ons fantastische uitzicht over de Andes; San Zenen, Ushpallata, het kleine ski-resort Los Penitentes en het uitzicht over de Cerro Aconcagua als letterlijke hoogtepunt; de hoogste berg in de Andes die maar liefst op 6965 meter hoogte de wolken raakt. Voor een eerste kleine kennismaking met de Inca´s brachten we ook een bezoek aan Puente del Inca, een bekende stenen brug inclusief de overblijfselen van een voormalig spa-resort.


Na een kort maar krachtige kennismaking met Mendoza, wijn en de Andes wordt het weer tijd voor een nieuwe bestemming: Cordoba. Volgende keer meer...

xx

Zuidelijk, zuidelijker, zuidelijkst!

Ushuaia ligt slechts een kleine duizend kilometer van Antartica en in het straatbeeld is dit zeker zichtbaar; meters sneeuw in het park, sneeuwschuivers door de straten en zelfs snowboarders op de wegen. In de spreektaal wordt deze stad vaak dé stad van vuurland (Tierra del Fuego) genoemd. Vuurland, een beetje aparte naam terwijl gedurende het grootste gedeelte van het jaar de warmte niet vanzelfsprekend is... Of eigenlijk, de verklaring ligt -logischerwijs- in het verlengde. Vanwege de kou gebruikte de lokale bevolking -Yamana´s- vuur als warmtebrond. De rook, welke van verre afstand werd opgemerkt door ontdekkingsreizigers, was de basis voor de naam; ´land van de rook´ welke later veranderde in ´Vuurland´.

Naast het meest zuidelijke stadje ter wereld staat Ushuaia in veel boeken ook bekend om het oord der gevangenen. Wegens humanitaire redenen werd de militaire gevangenis van Isla de los Estados ruim honderd jaar geleden overgeplaatst naar Ushuaia en niet veel later starte de bouw van de nationale gevangenis. Niet vreemd, gezien het feit dat dit ´stadje´ ruim verwijderd is van de bewoonde Argentijnse wereld. Door rond te snuffelen in de oude gevangenis kregen we aardig de impressie van hoe het geweest moet zijn om daar je straf uit te zitten. Koud en kil.

De volgende dag in Ushuaia werden we verrast door sneeuw, sneeuw en nog meer sneeuw. Met als gevolg dat de tocht naar het groene Nationale Park veranderde in een rit naar wit ´Winter Wonderland´. Ik moet toegeven dat we eigenlijk ook wel graag de groene versie van dit park hadden willen zien, maar de vooruitzichten werden alleen maar ´witter´... Die middag zijn we op de Beagle Channel een vaart gaan maken om zeeleeuwen en volges te spotten. Missie gelukt! Hoewel de temperatuur op het kanaal gevoelsmatig nog verder leek te zakken en de kou ons nogal overviel was dit het zeker waard!

Na drie dagen Ushuaia en een ´end-of-the-world´ stempel in mijn paspoort rijker was het echt tijd om verder naar het noorden te gaan. Eén, omdat het een relatief klein stadje is en er niet veel te doen is behalve hetgeen wat we gedaan hadden en uiteraard te poolen in het hostel (bijna een worldcup, nietwaar Gabriel?). En twee, misschien wel belangrijker, omdat we niet vast wilde komen te zitten in deze stad. De voorspellingen -rekening houdend met het feit dat het weer voorspellen in Ushuaia meer op gokken lijkt- wezen namelijk richting meer en meer sneeuw. Dus op naar onze volgende bestemming; El Calafate.

Misschien dat El Calafate jullie niet veel zegt, maar ik weet zeker dat als ik over gletsjers begin (voor sommige ook bekend bij de naam Perito Moreno) dat er een kwartje (correctie: eurocent?) begint te vallen. Precies, opnieuw een wereldwonder!
Naast de flamingo´s die we in El Calafate in een parkje hebben gespot was onze tijd daar met name gereserveerd voor de gletsjer. Alleen de weg er naar toe was als fotowaardig! Patatonië heeft echt geweldige landschappen...adembenemend. De Alpen in Europa zijn slechts een voorproefje.

Starend naar de gletsjer besef ik hoe die gigantisch indrukwekkende ijsmassa voor mij mijn aandacht trekt. Zeker de momenten dat je het ´gekraak´ hoort en een enorme blok naar beneden ziet vallen! Zou dit nog lang bestaan, nu iedereen het over de Global Warming heeft?

Eén ding is in ieder geval zeker, het moment dat jij misschien naar Argentinië gaat om dit natuurwonder te bekijken is het nooit hetzelfde als op mijn camera. Perito Moreno verandert, elk moment dat er opnieuw een stuk in het water valt...

Liefs vanuit het koude maar fantastische El Calafate!
xx

Argentina; een Wonder der Natuur

Waarschijnlijk kleuren de straten in Nederland inmiddels ook overal oranje, zoals de straten hier blauw-wit kleuren en de Argentijnse vlaggen niet meer weg te denken zijn (in alle reclameborden). Voetbal voor, voetbal na; het WK leeft hier!

Gedurende ons verblijf in Buenos Aires hebben we verschillende wijken doorkruist; van Palermo, San Telmo, El Centro, en Recoleta tot Puerto Madero om bezoekjes aan Plaza de Mayo, het presidental gebouw Casa Rosada (Pink House), een prestigeuse begraafplaats La Recoleta Cemetery -waar ook Evita rust- en de winkelstraat Florida te brengen. Met in het achterhoofd dat zowel Elise als ik nog een paar dagen aan het eind van onze reis in Buenos Aires zullen verblijven zijn wij toch iets eerder dan gepland uit Buenos Aires vertrokken.

Mijn verjaardag starte eigenlijk al op de 9e ´s avonds met een tango-show. De liefde die de Argentijnen voor de tango hebben konden we natuurlijk nergens beter proeven dan in Buenos Aires op de Nationale Tango Academie! Die ochtend zette zich meer dan feestelijk voort toen er een ´happy birthday´-slinger bij het ontbijt hing en de hostelmedewerker met een taart vol kaarsjes aan kwam lopen. Elise had die ochtend ´stiekem´ verjaardagsboodschappen gedaan en kwam de hostelmedewerker daar tegen, waarna ze vervolgens samen een plannetje hadden uitgezet. Echt super feestelijk! Eind van de ochtend zijn we met Dave (US) richting La Boca gegaan; de meest feestelijke wijk van Buenos Aires, dankzij alle kleurtjes. Toepasselijker kon het bijna niet... En Joanne, je verjaardagspakketje heeft een mooie bijdrage geleverd tijdens de busreis ;)!

De volgende ochtend, of middag moet ik eigenlijk zeggen, heette het stralende zonnetje ons welkom in Puerto Iguazu. Dit plaatsje had ons bezoek te danken aan zijn mooie watervallen. En als ik in dit geval mooi zeg, dan bedoel ik eigenlijk nog meer dan indrukwekkend, met grote ogen en open mond...

Afgelopen zaterdag zijn we met de bus wat heuveltjes overgegaan om uit te komen bij het Nationale park der Iguazu. Daar werden we blij verrast toen we vervolgens met de boot het hoekje omkwamen en in aanmerking kwamen met die gigantische waterstroom; ´Ooohhhhh´, zoals de Japanners het noemde. Op het moment dat Elise en ik de boot instapte (uiteraard vooraan vanwege het mooie zicht) keken we enigzins verbaasd om toen iedereen een poncho aantrok en zelfs de schoenen naar een veilig droog plekje bracht. Daar zaten wij dan in onze kleren, zonder poncho, zonder reserve kleren, zonder handdoek maar uiteraard met heel veel enthousiasme. Ineens dook ons de zin ´Veel plezier tijdens de koude douche´ op en hoewel we die eerste niet zo letterlijk namen begon het nu toch wel te dagen. De bevestiging van onze gedachte volgde snel...de Iguazu bracht ons die ochtend een heerlijke verfrissende en overgetelijke douche. Dit alles terwijl de Argentijnen naast de Iguazu Waterfalls tijdens het werk gewoon met de Argentijnse vlag voor de portable tv zaten. Na de aanraking met de waterval en een kleine Argentijnse support tussen de locals zijn we werkelijk alle plekken afgelopen waar we maar zicht konden hebben op de gigantische waterstroom.

De zondag vertrokken wij om 7u ´s ochtends alweer het dorp in, dit keer om ons een dag buiten Argentinië te vermaken. In Paraguay bezochten we Itaipu Binacional; de plek waar ze waterkracht met zo´n 2.000.000 liter per sec. omzetten in energie voor Paraguay en Brazilië.

Na de aanraking met Paraguay vertrokken we weer naar Brazilië om daar na een lunch(je) de Iguazu nogmaals te bekijken vanaf de overzijde. Dit keer een meer panoramisch uitzicht. Maar nog steeds even verslavend!

Met de watervallen nog vers in het geheugen vertrok de bus de volgende middag weer naar Buenos Aires, waar vandaan ons vliegtuig vertrok naar Ushuaia. Met een speling van 7 uur begonnen we deze busreis, maar na een paar uur rijden werden we gevraagd bij de busterminal tien minuten te wachten vanwege een probleempje. De tien minuten zouden vijf, en vervolgens nul minuten moeten worden. O wacht, in Zuid-Amerika bevinden we ons, dus de tien minuten werden er twintig, dertig...en voor we het wisten waren het er ruim zeventig. Ach, met een boekje en een gezellige babbel (voetbal, voetbal en een klein gesprekje over Argentinië) van de busmedewerker was dat prima te overleven. Gelukkig kwamen we alsnog optijd aan bij het vliegveld en die tijd hadden meer dan nodig om het probleem rondom ons ticket op te lossen. Opnieuw bleek maar weer dat werk en privé door de Argentijnen niet altijd strict gescheiden wordt gehouden en dat facebook ook hier uiterst populair is.

Ondanks het nog een beetje onwerkelijk voelt bevind ik me nu echt in Fin del Mundo; Ushuaia! Ik geloof dat ik morgen wel wakker geschut wordt in de realiteit met alle sneeuwvlokjes en zuidelijkere landschappen...

Kus vanuit het zuidelijkste stadje!

Buenos días, Buenos Aires

Na ruim vierentwintig uur onderweg te zijn geweest, was mijn aankomst in Buenos Aires gisteren dan toch echt een feit. Na mijn stempel te hebben bemachtigd, mijn bagage te hebben gezocht en het locale geld uit de muur te hebben getrokken was het tijd om vanuit het vliegveld het centrum in te gaan. Twee opties had ik van het hostel meegekregen: (1) de taxi of (2) de shuttle bus en vervolgens de locale bus. Als ik mocht kiezien, precies, dan kies ik de meest ´uitdagende´ dus de tweede. Om alvast in de lokale sfeer te komen. Hoewel het wel de goedkoopste optie was weet ik zeker dat het niet de meest gemakkelijke was. De shuttle bus was een inkoppertje, binnen no time werd ik ergens langs de weg afgezet. Op zoek naar bus 93.

Ondanks ik aardig wat podcasts af geluisterd heb, de nodige spaanse grammatica heb doorgenomen en niet te vergeten klokkijken (zeer nuttig, ahum) heb geleerd op internet is mijn vocabulaire in het spaans nogal schaars. Sterker nog, ik moet het meer van de aanwijzingen per gebaar hebben en de zoektocht naar jonge mensen die Engels spreken. Maar dat wordt anders... Het doel om Spaans te kunnen als ik terug ben staat ergens tussen alle to-do (a.k.a. must-see)´s in mijn lijstje.


Waar was ik? Op zoek... Et voila, gevonden. Bus 93 stopt voor mij. Vanuit de bushalte was het nog een kleine zoektocht naar het hostel. Inmiddels was Elise daar ook aangekomen vanuit Australië. Meteen die middag zijn we richting het centrum gegaan. Hier kan ik me nog zeker wel een paar dagen vermaken :), wat een gave stad.

Afgelopen avond hebben we een drankje en een hapje gegeten met Guillermo. Mede dankzij mijn Rough Guide kwam ik Guillermo vorige maand in Amsterdam tegen en hoe toevallig als ik net die volgende maand richting zijn stad vlieg. Na de nodige local tips en local eten zijn Elise en ik weer richting het hostel gegaan om onze jetlag (voor zover ik er last van heb...) eruit te slapen.

Nog zeker twee dagen Buenos Aires staat er op de planning, omdat ik hier graag mijn verjaardag wil vieren. Vanaf de 11e is het plan om richting de Iguazu te gaan...

Niet te vergeten; Superbedankt voor alle leuke smsjes en berichtjes :)!

xx

Reiskriebels

"Het is beter een mijl te reizen dan om duizend boeken te lezen", aldus Confucius. Volgens mijn globale telling ben ik nog niet aangekomen bij het duizendste boek (studieboeken niet meegerekend ;) en komen de reiskriebels na Azië ook weer boven...

Precies deze reiskriebels hebben mij overgehaald. Een nieuwe reis staat op de planning. Dit keer alleen ten westelijke richting; Zuid-Amerika. Twee maanden zal ik me zowel op de Argentijnse, Boliviaanse als Chileense aardbodem bevinden. De globale route is inmiddels geschetst en waar kun je je reis beter beginnen dan het bruisende en verslavende Buenos Aires. Tenminste als ik het wereldwijdeweb, vrienden en travelguides moet geloven...

Iedereen die nieuwsgierig is naar mijn reisverhalen, studieafwijkend gedrag zoekt tijdens deze scriptietijd of simpelweg reiskriebels wil krijgen, je kan me volgen op deze blog. Mocht je bij elke update van mijn blog even wakker geschut willen worden, stuur me dan even een e-mail zodat ik je op de mailinglist kan zetten. Natuurlijk zijn e-mails met betrekking tot reistips ook meer dan welkom ;).

Nog vier nachtjes slapen en dan vlieg ik vijf uur terug de tijd in, waar ik Elise (reisgenootje) in Buenos Aires tref. Op naar het land van de wijn, Maxima, de tango en adembenemende natuur: Argentinië.