Argentijnse verslaving, walvissen en wijn...

Al in de eerste week was het voor mij duidelijk in Argentinië dat niet enkel de wijn en tango zeer typisch voor Argentinië is. Ook de ´mate´ speelt een belangrijke rol in het leven van Argentijnen. Mate? In plaats van google probeer ik je nu het antwoord te geven op de vraagtekens die jij misschien bij dit woord hebt. Mate is dé Argentijnse nationale drank (a.k.a.: dé Argentijnse verslaving). Neem een matecito (speciale beker), vul deze met yerba (kruidige bladeren) en heet water (uit een grote thermoskan) en stop er een bombilla (speciaal rietje) in. Et voíla, een ware mate. Zoals er in koffie cafeïne zit, zit er in mate mateïne; de ingrediënt voor een mogelijke verslaving.

Onze ware ontmoeting met de mate heeft twee weken geduurd. Of eigenlijk, ik geloof eerder dat Elise en ik het twee weken hebben uitgesteld. Totdat wij afgelopen busreis -van El Calafate naar Puerto Madryn- al aan het begin van onze vierentwintig uur durende rit door de chauffeurs werden uitgenodigd een matte te komen drinken voorin, met fantastische uitzicht over de weg. De mate smaakte goed; maar ik geloof niet dat je mij over een maand ook hier ziet rondlopen met de mate in mijn linkerarm en de thermoskan water onder de andere...

Onze aankomst in Puerto Madryn leek in eerste instantie niet op de bestemming die de Lonely Planet ons beloofd had. Bars, gezelligheid en een casino waren beloofd hier niet te ontbreken, maar toen wij aankwamen bij de bus terminal leken enkel zandweggetjes en wat dorpshuisjes ons te verwelkomen. Is dit wel onze bestemming? Eenmaal de busterminal doorgelopen volgde het antwoord; een ´verborgen´ stad aan de achterzijde.

In het oorspronkelijk plan was Puerto Madryn niet gekwalificeerd, maar plannen zijn er om te wijzigen. Route 40 bleek wegens winterweersomstandigheden in het zuiden voor bussen gesloten, dus een stop in Puerto Madryn werd ineens ontzettend logisch. Aangezien Elise en ik nogal een strak reisschema hebben was er een opoffering nodig; Bariloche wordt ingeruild voor de walvissen in Puerto Madryn. Achteraf alles behalve een verkeerde beslissing.

De woensdag dat we in Puerto Madryn aankwamen zijn Elise en ik ´s avonds meteen op walvissentocht gegaan. Een mooi plekje, inclusief rock shags (lees: vogels die ver ver weg familie zijn van de pinguin) en zeeleeuwen, waar de zonsondergang nog een extra impressie gaf aan het uitzicht. Helaas, zonder walvis als resultaat. Maar goed, als walvisspotters -totaal zonder enige ervaring overigens ;)- hielden wij onze ogen open op de terugreis. Et voila, onze eerste walvis op de route terug...

De volgende dag zouden Mizael (Mexico), Ali, Cameron en Bruno (Engeland) ons weer in het hostel treffen om mee op de grote tocht te gaan. Omdat iedereen na die tocht weer over Argentinië zou uitspreiden, was de avond ervoor gereserveerd voor het nachtleven van Puerto Madryn. Nou ´nachtleven´, zoveel keus was er niet, maar dat maakte het niet minder gezellig.
De volgende ochtend besloten we om budgetredenen het heft in eigen hand te nemen en zelfstandig richting Puerto Pyramids af te reizen. Ook Nico (Argentinië) had zich inmiddels bij ons gezelschap aangesloten. Er was geen betere manier om de walvissen van dichtbij te zien dan vanaf de boot. Een nieuw teamadventure waar wij ware lucky bastards bleken te zijn; de walvissen vonden het nogal gezellig met ons en ze vermaakte zich aardig door enkele keren onder de boot door te zwemmen. Dankje trouwens voor mijn beslagen camera-lens, mister Walvis!

Van de walvissen naar de voetbal, naar de de wijn- van een stadje naar een stad; de volgende bestemming is Mendoza. De eerste dag in Mendoza stond in het teken van voetbal. Tot dusver kwamen de voetbaluitslagen wel bij ons aan, maar het supporten bleef nog enigzins uit. Om in de echte Argentijnse voetbalsferen te komen hebben Elise en ik ons in een lokaal café tussen de menigte gevoegd. ¨Goooooooaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal´! Het feest brak pas echt los na de wedstrijd. Zelfs had ik even het idee dat de wereldcup al weggeven; toeterende auto´s met tientallen vlaggen en een enorme groep mensen die vol vreugde tien keer de straat op en neer loopt inclusief trommels, vuurwerk enzovoort.


Mendoza, wijn. Wijn, mendoza. In Maipu is onze kennis over wijn produceren en wijn consumeren op de proef gesteld. Letterlijk en figuurlijk. Mede dankzij de Fransen en de Spanjaarden kunnen de Argentijnen nu volop genieten van binnenlandse wijn. Niet onlogisch, dat de wijngaarden en de wijnbedrijfjes enigzins een Europese tint verbergen.


Van Mendoza naar de Andesgebergte is de afstand slechts minimaal, tenminste als ik het vergelijk met de duizenden kilometers die inmiddels al door ons hier zijn afgelegd. Om die reden besloten we de volgende dag de bergen in te gaan. De Alta Mantana-route (route 7) gaf ons fantastische uitzicht over de Andes; San Zenen, Ushpallata, het kleine ski-resort Los Penitentes en het uitzicht over de Cerro Aconcagua als letterlijke hoogtepunt; de hoogste berg in de Andes die maar liefst op 6965 meter hoogte de wolken raakt. Voor een eerste kleine kennismaking met de Inca´s brachten we ook een bezoek aan Puente del Inca, een bekende stenen brug inclusief de overblijfselen van een voormalig spa-resort.


Na een kort maar krachtige kennismaking met Mendoza, wijn en de Andes wordt het weer tijd voor een nieuwe bestemming: Cordoba. Volgende keer meer...

xx