Argentina; een Wonder der Natuur

Waarschijnlijk kleuren de straten in Nederland inmiddels ook overal oranje, zoals de straten hier blauw-wit kleuren en de Argentijnse vlaggen niet meer weg te denken zijn (in alle reclameborden). Voetbal voor, voetbal na; het WK leeft hier!

Gedurende ons verblijf in Buenos Aires hebben we verschillende wijken doorkruist; van Palermo, San Telmo, El Centro, en Recoleta tot Puerto Madero om bezoekjes aan Plaza de Mayo, het presidental gebouw Casa Rosada (Pink House), een prestigeuse begraafplaats La Recoleta Cemetery -waar ook Evita rust- en de winkelstraat Florida te brengen. Met in het achterhoofd dat zowel Elise als ik nog een paar dagen aan het eind van onze reis in Buenos Aires zullen verblijven zijn wij toch iets eerder dan gepland uit Buenos Aires vertrokken.

Mijn verjaardag starte eigenlijk al op de 9e ´s avonds met een tango-show. De liefde die de Argentijnen voor de tango hebben konden we natuurlijk nergens beter proeven dan in Buenos Aires op de Nationale Tango Academie! Die ochtend zette zich meer dan feestelijk voort toen er een ´happy birthday´-slinger bij het ontbijt hing en de hostelmedewerker met een taart vol kaarsjes aan kwam lopen. Elise had die ochtend ´stiekem´ verjaardagsboodschappen gedaan en kwam de hostelmedewerker daar tegen, waarna ze vervolgens samen een plannetje hadden uitgezet. Echt super feestelijk! Eind van de ochtend zijn we met Dave (US) richting La Boca gegaan; de meest feestelijke wijk van Buenos Aires, dankzij alle kleurtjes. Toepasselijker kon het bijna niet... En Joanne, je verjaardagspakketje heeft een mooie bijdrage geleverd tijdens de busreis ;)!

De volgende ochtend, of middag moet ik eigenlijk zeggen, heette het stralende zonnetje ons welkom in Puerto Iguazu. Dit plaatsje had ons bezoek te danken aan zijn mooie watervallen. En als ik in dit geval mooi zeg, dan bedoel ik eigenlijk nog meer dan indrukwekkend, met grote ogen en open mond...

Afgelopen zaterdag zijn we met de bus wat heuveltjes overgegaan om uit te komen bij het Nationale park der Iguazu. Daar werden we blij verrast toen we vervolgens met de boot het hoekje omkwamen en in aanmerking kwamen met die gigantische waterstroom; ´Ooohhhhh´, zoals de Japanners het noemde. Op het moment dat Elise en ik de boot instapte (uiteraard vooraan vanwege het mooie zicht) keken we enigzins verbaasd om toen iedereen een poncho aantrok en zelfs de schoenen naar een veilig droog plekje bracht. Daar zaten wij dan in onze kleren, zonder poncho, zonder reserve kleren, zonder handdoek maar uiteraard met heel veel enthousiasme. Ineens dook ons de zin ´Veel plezier tijdens de koude douche´ op en hoewel we die eerste niet zo letterlijk namen begon het nu toch wel te dagen. De bevestiging van onze gedachte volgde snel...de Iguazu bracht ons die ochtend een heerlijke verfrissende en overgetelijke douche. Dit alles terwijl de Argentijnen naast de Iguazu Waterfalls tijdens het werk gewoon met de Argentijnse vlag voor de portable tv zaten. Na de aanraking met de waterval en een kleine Argentijnse support tussen de locals zijn we werkelijk alle plekken afgelopen waar we maar zicht konden hebben op de gigantische waterstroom.

De zondag vertrokken wij om 7u ´s ochtends alweer het dorp in, dit keer om ons een dag buiten Argentinië te vermaken. In Paraguay bezochten we Itaipu Binacional; de plek waar ze waterkracht met zo´n 2.000.000 liter per sec. omzetten in energie voor Paraguay en Brazilië.

Na de aanraking met Paraguay vertrokken we weer naar Brazilië om daar na een lunch(je) de Iguazu nogmaals te bekijken vanaf de overzijde. Dit keer een meer panoramisch uitzicht. Maar nog steeds even verslavend!

Met de watervallen nog vers in het geheugen vertrok de bus de volgende middag weer naar Buenos Aires, waar vandaan ons vliegtuig vertrok naar Ushuaia. Met een speling van 7 uur begonnen we deze busreis, maar na een paar uur rijden werden we gevraagd bij de busterminal tien minuten te wachten vanwege een probleempje. De tien minuten zouden vijf, en vervolgens nul minuten moeten worden. O wacht, in Zuid-Amerika bevinden we ons, dus de tien minuten werden er twintig, dertig...en voor we het wisten waren het er ruim zeventig. Ach, met een boekje en een gezellige babbel (voetbal, voetbal en een klein gesprekje over Argentinië) van de busmedewerker was dat prima te overleven. Gelukkig kwamen we alsnog optijd aan bij het vliegveld en die tijd hadden meer dan nodig om het probleem rondom ons ticket op te lossen. Opnieuw bleek maar weer dat werk en privé door de Argentijnen niet altijd strict gescheiden wordt gehouden en dat facebook ook hier uiterst populair is.

Ondanks het nog een beetje onwerkelijk voelt bevind ik me nu echt in Fin del Mundo; Ushuaia! Ik geloof dat ik morgen wel wakker geschut wordt in de realiteit met alle sneeuwvlokjes en zuidelijkere landschappen...

Kus vanuit het zuidelijkste stadje!