Zuidelijk, zuidelijker, zuidelijkst!

Ushuaia ligt slechts een kleine duizend kilometer van Antartica en in het straatbeeld is dit zeker zichtbaar; meters sneeuw in het park, sneeuwschuivers door de straten en zelfs snowboarders op de wegen. In de spreektaal wordt deze stad vaak dé stad van vuurland (Tierra del Fuego) genoemd. Vuurland, een beetje aparte naam terwijl gedurende het grootste gedeelte van het jaar de warmte niet vanzelfsprekend is... Of eigenlijk, de verklaring ligt -logischerwijs- in het verlengde. Vanwege de kou gebruikte de lokale bevolking -Yamana´s- vuur als warmtebrond. De rook, welke van verre afstand werd opgemerkt door ontdekkingsreizigers, was de basis voor de naam; ´land van de rook´ welke later veranderde in ´Vuurland´.

Naast het meest zuidelijke stadje ter wereld staat Ushuaia in veel boeken ook bekend om het oord der gevangenen. Wegens humanitaire redenen werd de militaire gevangenis van Isla de los Estados ruim honderd jaar geleden overgeplaatst naar Ushuaia en niet veel later starte de bouw van de nationale gevangenis. Niet vreemd, gezien het feit dat dit ´stadje´ ruim verwijderd is van de bewoonde Argentijnse wereld. Door rond te snuffelen in de oude gevangenis kregen we aardig de impressie van hoe het geweest moet zijn om daar je straf uit te zitten. Koud en kil.

De volgende dag in Ushuaia werden we verrast door sneeuw, sneeuw en nog meer sneeuw. Met als gevolg dat de tocht naar het groene Nationale Park veranderde in een rit naar wit ´Winter Wonderland´. Ik moet toegeven dat we eigenlijk ook wel graag de groene versie van dit park hadden willen zien, maar de vooruitzichten werden alleen maar ´witter´... Die middag zijn we op de Beagle Channel een vaart gaan maken om zeeleeuwen en volges te spotten. Missie gelukt! Hoewel de temperatuur op het kanaal gevoelsmatig nog verder leek te zakken en de kou ons nogal overviel was dit het zeker waard!

Na drie dagen Ushuaia en een ´end-of-the-world´ stempel in mijn paspoort rijker was het echt tijd om verder naar het noorden te gaan. Eén, omdat het een relatief klein stadje is en er niet veel te doen is behalve hetgeen wat we gedaan hadden en uiteraard te poolen in het hostel (bijna een worldcup, nietwaar Gabriel?). En twee, misschien wel belangrijker, omdat we niet vast wilde komen te zitten in deze stad. De voorspellingen -rekening houdend met het feit dat het weer voorspellen in Ushuaia meer op gokken lijkt- wezen namelijk richting meer en meer sneeuw. Dus op naar onze volgende bestemming; El Calafate.

Misschien dat El Calafate jullie niet veel zegt, maar ik weet zeker dat als ik over gletsjers begin (voor sommige ook bekend bij de naam Perito Moreno) dat er een kwartje (correctie: eurocent?) begint te vallen. Precies, opnieuw een wereldwonder!
Naast de flamingo´s die we in El Calafate in een parkje hebben gespot was onze tijd daar met name gereserveerd voor de gletsjer. Alleen de weg er naar toe was als fotowaardig! Patatonië heeft echt geweldige landschappen...adembenemend. De Alpen in Europa zijn slechts een voorproefje.

Starend naar de gletsjer besef ik hoe die gigantisch indrukwekkende ijsmassa voor mij mijn aandacht trekt. Zeker de momenten dat je het ´gekraak´ hoort en een enorme blok naar beneden ziet vallen! Zou dit nog lang bestaan, nu iedereen het over de Global Warming heeft?

Eén ding is in ieder geval zeker, het moment dat jij misschien naar Argentinië gaat om dit natuurwonder te bekijken is het nooit hetzelfde als op mijn camera. Perito Moreno verandert, elk moment dat er opnieuw een stuk in het water valt...

Liefs vanuit het koude maar fantastische El Calafate!
xx